مطالب

جوجيتسو يک هنر رزمي است که در آن مي توان همه نوع ضربه اي را يافت. ضربات پرتابي، ايستا يا ساکن و همچنين تکنيک هاي تهاجمي و شديد از جمله انواع لگد و مشت در اين هنر ديده مي شود.

اين هنر در جنگ هاي تن به تن و تماس هاي نزديک کاربرد بسياري دارد و استيل آن شامل حرکات:

نرم، سخت، چرخشي و ضربات روبه بيرون مي باشد.

جوجيتسو يکي از قديميترين هنرهاي رزمي دنيا به شمار مي آمد و بيش از 2500 سال قدمت دارد.

کسي به درستي نمي داند که اين ورزش دقيقاً از کجا شروع گرديد. ريشه و پايه اصلي اين سبک رزمي را هم از کشور ژاپن و هم از کشور چين مي دانند و در طول ساليان طولاني، جوجيتسو از استيل هاي بي شماري تأثير پذيرفته است. استيل هاي بدون اسلحه اين هنر رزمي، دقيقاً مشابه آموزش هاي رزمي سربازان سامورايي در قرون هشتم تا شانزدهم ميلادي در دوره امپراطوري توکوگاوا (Tokugawa) مي باشد. در طول اين مدت و در زماني که کشور ژاپن کم کم استقلال خود را پيدا مي کرد، شيوه هاي جنگ با اسلحه جاي خود را به استيل هاي مبارزه بدون اسلحه دادند و از اينجا بود که فنون جوجيتسو ارزش بيشتري پيدا کردند. در اين دوره سامورايي هاي ژاپني از خداي شوگان (Shagun) در جنگ ها حمايت مي کردند و در نتيجه امپراطوري (Melse) قانوني را تصويب کرد که به واسطه آن انجام فنون هنرهاي رزمي سنتي غيرقانوني محسوب مي شد. در اواسط قرن نوزدهم ميلادي، بسياري از مدارس هنرهاي رزمي که سامورايي ها در آنها تمرين مي کردند تعطيل شدند و درست در همين زمان بود که فردي به نام (Jigoro Kano) که استاد سبک رزمي Tenshin Shin محسوب مي شد، فنون جودو را گسترش داد و در اواسط قرن بيستم، با احياء مجدد سلسله (Meji)، ممنوعيت تمرين، فنون جوجيتسو در کشور ژاپن از بين رفت و سرانجام اين هنر در سراسر قاره کهن و پس از آن در اروپا جاي خود را باز کرد.