مطالب

وينگ چون يک نوع استيل هنر رزمي است که بيشتر از آنکه براساس حرکات حيوانات خلق شده باشد بر پايه فيزيک و خصوصيات بيومکانيکي انسان مي باشد. حرکت در يک مسير مستقيم، سرعت، ضربات و تکنيکهاي مستقيم

و ترکيبي، و تلاش در جهت خنثي کردن حملات حريف بيشتر از اعمال نيرو براي زدن ضربه و يا حمله مستقيم از خصوصيات و ويژگيهاي بارز اين هنر محسوب مي شود. ريشه اين هنر را مي توان در امپراطوري Ching که در حدود دويست و هفتاد سال پيش مي زيستند جستجو کرد. البته اين در زماني بود که 90 درصد مردم کشور چين توسط ده درصد ديگر حکومت مي شدند.

اين اقليت ده درصدي، سلسله (Man Chus) نام داشتند. از آنجا که حمل سلاح و شرکت در ارتش براي مردم هانز (Hans) ممنوع بود، اين عده تصميم به شرکت در گروههاي سري و آموختن فنون کونگ فو کردند.

معبد (Sil Lum)، اولين مدرسه آموزش فنون نظامي بود که به طوري کاملاً سري فعاليت مي کرد و افراد براي کسب مهارت استادي از پانزده تا بيست سال در اين مکان تعليم مي ديدند. بعدها براي کاهش مدت اين دوره، پنج تن از معروفترين اساتيد اين هنر، تصميم به گزينش بهترين و مفيدترين تکنيک هاي هر کدام از استيل هاي کونگ فو و تبديل اين مجموعه به يک دوره آموزشي مستقل گرفتند تا زمان اين دوره آموزشي را به يک سوم آن تقليل دهند و مدت اين دوره به پنج تا هفت سال کاهش يافت. هر چند قبل از اين موفقيت، معبد (Shil Lim) توسط افراد سلسله Man Chus ويران و سوزانده شد. يکي از تنها کساني که از اين قبل و کشتارجان به در برد، استادي به نام Na Mui بود که يکي از پنج استاد برتر کونگ فو به شمار مي رفت و تمامي دانش خود را به دختري به نام وينگ چون آموزش داد. وينگ چون در زبان چيني به معناي «اميد به آينده» است. وينگ چون نيز بعدها آموخته هاي خود را به همسرش منتقل کرد و اين پروسه آموزشي با انتخاب بهترين افراد رزمي کار ادامه يافت. در سال 1950 ميلادي، فردي به نام (Yip Man) شروع به تدريس وينگ چون در کشور هنگ کنگ کرد و يکي از شاگردان او استادي به نام ويليام چونگ بود که هم اکنون رئيس فدراسيون جهاني اين رشته مي باشد.